Afgelopen weekend ben ik het eindelijk gaan doen. Dat klinkt een beetje dramatisch misschien.
De afgelopen 6 weken heb ik toch tijd genoeg tijd gehad zou je zeggen. Nou, tijd zeker wel, maar totaal geen energie. Ik was gewoon te moe.
Zaterdag dacht ik, laat ik er nu ‘s morgens eens mee beginnen. Gewoon doen!

En geloof me, ik heb gewoon genoten, het was heerlijk. Niet nadenken, geen fysio, geen ergo, geen psycholoog, geen maatschappelijk werk. Gewoon lekker bezig zijn. Alleen ik, mijn handen en mijn gedachten. Totale ontspanning, gewoon alles even vergeten……3 uur lang!

Ik hoor je al nadenken. Jij vraagt je natuurlijk af, wat ik dan gedaan heb?
Op zaterdagmorgen ben ik om 9 uur …….. gewoon een koe gaan schilderen!!
Geen echte natuurlijk, maar één van papier maché. Of die koe nou mooi geworden is of niet, dat maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Het doet er ook niet toe. Ik heb een aantal uren heerlijk ontspannend gewerkt.

Op zondag werd ik wakker en ben ik er eens over na gaan denken. Als dit voor mij zo ontspannend werkt, dan moet dat toch ook voor andere “patiënten” werken.
En toen……..ineens werd er een stukje van mijn hersens bereikt dat ik al een paar weken kwijt was. Mijn ideeën kanon ging weer werken. In mijn hoofd was ik al een plannetje aan het maken om mensen met NAH (niet aangeboren hersenletsel) workshops te gaan geven over positief denken in combinatie met knutselen.
Ik heb het idee in mijn schrift genoteerd. Nu eerst even voor mezelf zorgen, voordat ik weer voor iedereen ga zorgen.
Het idee is geboren en ik ga hier over een paar maanden zeker iets mee doen.

Nu ga ik gewoon weer een koe schilderen, een rode……denk ik. Waarom? Gewoon, omdat het kan!

Voor iedereen die wil weten hoe mijn blauwe koe eruit ziet.